Slunj-Rastoke en de Plitvicemeren in Kroatië

Donderdag 20 juli en vrijdag 21 juli

Donderdag zijn we naar Kroatië gereden. Een kleine camping konden we niet vinden, dus we hadden gekozen voor luxe op het Plitvice Holiday Resort. En wederom trokken we de conclusie dat wij niet zo van zulke grote ‘luxe’ campings houden. Ze zijn misschien luxe voor de glamping-gasten of voor de lodges, maar voor de kampeerders is het niet geweldig ingericht. Het enige toiletgebouw en waterpunt was helemaal vooraan op de camping en onze kampeerplek was zo scheef dat we zelfs met alle plankjes van Steef de pootjes maar nauwelijks aan de grond kregen. We staan uiteindelijk recht met een stapel boeken onder de keuken en één wiel een flink stuk omhoog gedraaid met de leveler. Zo blij dat we die toch aangeschaft hadden! Positief is dat we fijn in de schaduw staan en weinig mensen naast ons. Voor de fun nog even één grappige vergelijking:  Er is hier een buitenbioscoop en er zijn yoga-lessen, maar als je de poort door wil rijden moet je met een houten blokje voor je autoraam zwaaien tot iemand van de receptie dat ziet en de poort open doet! Hilarisch toch! Na onze reisdag hadden we allemaal nog wel zin in een stukje wandelen. In de avond zijn we naar Rastoke gereden, een buitenwijk van het stadje Slunj. Hier komt de smaragdgroene Slunjčica-rivier bovengronds. Daarvoor stroomde hij ondergronds door poreuze karst. Het mooie is dat de rivier hier onder de kleine houten huizen op palen doorstroomt. Een apart en schilderachtig gezicht. De vloer van de huizen is gemaakt van steen uit de rivier (travertijn), zodat het water niet kan binnendringen in de woning. Even verderop stroom de rivier via 23 kleine watervalletjes en waterloopjes uit in de Korana-rivier. Erg leuk om te zien hoe het water zijn weg vindt. 

Vrijdagmiddag zijn we naar Nationaal Park Plitvicemeren gereden en voor wie daar nog nooit geweest is…doen!!! Het park is immens groot, indrukwekkend mooi en het was fantastisch om er rond te lopen. Er zijn hier 16 smaragdgroene meren te zien die met elkaar verbonden zijn via spectaculaire watervallen. Het gebied is ontstaan doordat de Korana-rivier al duizenden jaren door dit gebied stroomt. Door de afzetting van kalksteen (travertijn) ontstonden er dammen en in de loop van de tijd ook natuurlijke terrassen, meren, grotten en watervallen. En die waren hier in overvloed te zien! In totaal zijn hier op verschillende plateaus meer dan 90 watervallen te zien die via allerlei aftakkingen hun weg naar beneden hebben gevonden. Ook de wandelpaden zijn prachtig aangelegd. Via houten bruggen, trappen en vlonders werden we tussen de watervallen door geleid en soms zelfs eroverheen. Door de vele planten rond het water waanden we ons soms zelfs even terug in de jungle van Thailand. Het was echt genieten. Een rondwandeling van 8 km bracht ons zowel langs de bovenmeren als langs de benedenmeren en halverwege was er een overtocht met een boot over het Kozjak meer. Konden we de voeten even laten rusten. Heerlijk. Het was vanmiddag af en toe wat bewolkt en daar hadden we wel mazzel mee. Het was alsnog erg warm, maar het trappen klimmen werd er een stuk prettiger van. Er was ook regen voorspeld, maar het zou enkel gaan om miezer. Helaas kregen we toch een staartje mee van de heftige buien verderop. We liepen nog door het park toen we onweer hoorden en de eerste druppels vielen. We zijn razendsnel verder gelopen en waren gelukkig al bijna bij de bushalte voor het vervoer terug naar de ingang. Eenmaal in de bus ging het los. Het was helemaal donker,  het regende hard met flitsen en donderslagen. Vanaf de laatste halte moesten we nog zo’n 2 kilometer terug naar de auto lopen, maar dat leek ons te gevaarlijk. Samen met tientallen andere wandelaars hebben we onder een groot houten afdak de ergste piek afgewacht. De meeste mensen waren al kleddernat geregend, het was koud en de lucht bleef onheilspellend. Naast ons zat een moeder met twee kleine kinderen op de grond. Het jongste jochie was bang en koud en kroop rillend tegen zijn moeder aan. En toen gebeurde er iets dat ons hart meteen verwarmde: een onbekende vrouw deed haar hoofddoek af en legde die voorzichtig over de schouders van het kleine jongetje. Zo lief! Zelf liep ze verder, maar de hoofddoek liet ze achter. Wij zijn uiteindelijk ook naar de auto gelopen toen de buien minder werden. We kwamen aardig droog aan, maar zijn op de camping nog meerdere keren nat geregend op weg naar de afwas, de douche of het toilet. Want ja, dat was een stukkie lopen hier... In ons Kippetje is het alsnog goed toeven, maar het is de vraag hoe de tent van Keo zich gaat houden deze nacht. Zijn kussen was in ieder geval al weer nat. Iets van ‘leg niets tegen een tentdoek, een ezel en een steen’.

Morgen pakken we op om naar Slovenië terug te rijden. De voorspelling zijn regenachtig. We gaan het zien…!

Hans, Jolanda en Keo