Rakov Škocjan, Škocjan caves, Piran en Koper

Dinsdag 18 juli en woensdag 19 juli

Voor dinsdag hadden we een hike met een gids geboekt bij dezelfde organisatie als die van het beren kijken, maar gezien ons dubbele gevoel twijfelden we of het de kosten waard zou zijn. Bij de pick-up kwam iemand ons vertellen dat de gids plotseling verhinderd was. We kregen excuses en een pot honing die hijzelf die ochtend had geoogst. Wij waren wel opgelucht… Met een pot honing rijker en ons geld nog in onze eigen portemonnee zijn we zelf gaan hiken. We zijn naar het regionaal park Rakov Škocjan gereden. Het is een ruige, nog vrijwel ongerepte karstvallei die op de nominatie voor Unesco staat. Op dit moment komen er nog weinig toeristen. Dat is fijn, maar het betekent ook dat bijna niets voor toeristen geregeld is. De weg er naar toe was een grindpad van kilometers lang en het was niet duidelijk waar we onze hike konden starten. Via een informatiebord kozen we uiteindelijk voor een rondwandeling door de hele vallei. De bewegwijzering was niet super en de paden waren steil en rotsachtig, maar wat hebben we genoten! Alles was nog zo ongerept, echt midden in de natuur. Ook vandaag hebben de beren zich niet laten zien, maar dat was nu maar beter ook. De gids had ons vast veel meer kunnen vertellen over het ontstaan van Karstlandschappen, maar vanuit onze lekenkennis weten we dat die ontstaan doordat regenwater op en door kalksteen sijpelt. Er ontstaan geulen in de rotsen, maar ook holtes en grotten onder de grond. Deze karstvallei is ontstaan, omdat het dak van zo’n grot is gaan zinken en uiteindelijk is ingestort. Een deel van het dak is blijven staan en dat zijn de twee natuurlijke bruggen die je hier kunt zien. Heel indrukwekkend. De immense ruimte onder de brug is dus grot geweest. Het verklaart goed waarom het landschap hier zo ruig is en de paden bezaaid liggen met stenen en rotsblokken. Het zijn de restanten van het grottendak. Het was een lange, soms pittige, avontuurlijke hike, maar zeer de moeite waard.

In de loop van de middag zijn we doorgereden naar de Škocjan caves. Deze grotten zijn minder toeristisch dan die van Postojna, hoewel we alsnog met 160 mensen in 4 groepen naar binnen gingen. De grotten staan al heel lang op de lijst van werelderfgoed, deels omdat er zoveel temperatuurverschil is tussen de onderkant en de bovenkant van de uitgang. Op de bodem groeien alpine planten en bovenaan mediterrane! Nog iets bijzonders is dat de rivier de Reka door de grot stroomt. Vanaf een hoge brug konden we de rivier mooi zien stromen. Een ongemakkelijk detail is dat ook deze brug gebouwd is door Russische krijgsgevangenen. Die hadden het zwaar te verduren in Slovenië. Tot onze verbazing hoorden we dat de grotten af en toe volledig overstromen. De laatste keer was in 2019. Toen stond zelfs de immens hoge brug onder water. De grot moest twee weken sluiten om alle modder en rommel te verwijderen. De formaties waren minder spectaculair en soberder dan die in Postojna, maar toch was deze tour leuker. Deels omdat de gids leuker was, maar vooral door de manier waarop de paden aangelegd waren. Die kronkelden zigzaggend omhoog door de enorme zalen en gangen en waren enkel verlicht met zwak led-licht. Zo zagen we steeds een soort sprookjesachtig verlicht lint in een donkere ruimte. We mochten helaas geen foto’s maken. Niet dat veel mensen zich daar aan hielden (tot grote ergernis van mij). De gids vertelde dat ze heel beperkt licht toelaten in de grot, vanwege algengroei. Zo houden ze de grotten op een natuurlijke manier schoon. Die van Postojna daarentegen blijken twee keer per jaar volledig schoongemaakt te worden met chemicaliën! Wij waren de laatste tour van de dag en als we een ‘zaal’ verlieten deed de gids het licht achter ons uit! Heel grappig. Ook grappig was de rotsformatie die leek op een orgel met lange lamellen in verschillende lengtes. De gids tikte er langs en er kwamen inderdaad verschillende tonen uit. Niet lang na de start van de tour belandden we weer in een aparte situatie. Een vrouw werd niet lekker en de gids was er druk mee. Hij gaf aan dat we allemaal maar door moesten lopen naar de uitgang. Er was maar één pad, riep hij ons na. Onze groep waaierde uit en zo liepen we vrijwel op onszelf door de grot. Heel apart. Hulpverleners kwamen met een brancard in tegengestelde richting naar boven rennen en een tijdje later kwam er hijgend een nieuwe gids aangerend. Zo konden we in het laatste stukje toch nog wat extra uitleg krijgen en werden we met de laatste alleen-lopers uit de grot geleid.   

Woensdagochtend zijn we op de camping gebleven. Even de pijnlijke spieren laten rusten in de schaduw van de notenbomen. Het was opnieuw 34 graden. Hans heeft de tent vast opgeruimd voor morgen en ik heb een pastasalade gemaakt voor het avondeten. In de middag zijn we naar Piran gereden. Piran staat bekend als het meest romantische stukje van Sloveens Istrië en daar kunnen we ons wel in vinden. Het stadje ligt met haar pittoreske, pastelkleurige huizen en vissersboten prachtig aan de zee. De sfeer is wat Italiaans, het stadje was dan ook lang in handen van het Venetiaanse rijk. We hadden verwacht dat parkeren een probleem zou zijn, maar dat hebben de Solovenen toch steeds goed voor elkaar. Er was een grote parkeergarage met een pendelbusje naar het centrum. We hebben wat gedronken op het Tartinijev trg, het ovale marmeren hoofdplein van de stad. Daarna hebben we even rondgeslenterd in de kleine Middeleeuwse straatjes, maar daar was het eigenlijk te warm voor. We zijn naar het stadsstrand gelopen en hebben daar een paar uren heerlijk gezeten. Achter ons was een parkeerplaats, maar voor ons was het uitzicht op de zee prachtig. We hadden lekkere stoelen in de schaduw, de zon zakte langzaam weg en wij genoten van onze pastasalade. Hans zorgde voor een glas wijn, een cocktail en een 0.0 biertje uit een cafeetje verderop. Heerlijk even luieren. 

Onderweg terug zijn we nog even naar Koper gereden voor een kleine avondwandeling. Koper is één van de oudste Sloveense steden en dat typeert meteen hoe we de stad zouden willen omschrijven. Oud, vervallen en weinig charmant. Het was nog wel leuk om even over de boulevard te lopen en ook het centrale plein, Titov trg, was mooi om te zien. Na een kopje koffie zijn we terug gegaan naar onze KIP en daar zijn we tot middernacht ook niet meer uit geweest. Buiten ging het helemaal los. Harde regen, harde wind , felle bliksemflitsen en knetterende donderslagen. Wat een geluk dat we de tent al hadden ingepakt… Morgenochtend moeten we al vroeg van de camping vertrekken. Dat hadden we nooit meer op tijd droog en schoon gekregen…

We zullen de camping missen en ook de varkens van de buurman. Iedere dag gaven we ons groene afval aan hen in de grote scharreltuin naast de camping.

Hans, Jolanda en Keo