De grotten van Postojna, het kasteel van Predjama en op berenjacht

Zondag 16 juli en maandag 17 juli

Zondagochtend hebben we ontbeten op het strandje van de rivier waar de camping aan ligt. Om daar te komen moesten we langs de beste kampeerplekken van deze camping en die zagen er echt heel ruimtelijk en natuurlijk uit. Wat een verschil. Zelfs een aanrader in plaats van onze afknapper. Wij hebben deze camping achter ons gelaten en zijn verder gereisd naar het Zuidwesten van Slovenië. Onderweg stonden er lange files, maar onze Tom zag een uitweg met een uur minder reistijd. Een prachtige weg ook nog eens. Tot Keo ons erop wees dat hij in de verte haarspeldbochten zag op de TomTom. Oeps. Een nieuwe aflevering in de serie KIP-beginnersfouten… Neem geen D-tour met een caravan, maar ga gewoon in de file staan! We kwamen gelukkig zonder problemen boven en ook weer naar beneden, maar op die smalle steile wegen hadden we liever niet gereden met een caravan. De wegen in het dorpje in het dal waren nog smaller en lastiger om te rijden. We zijn nog nooit zo blij geweest dat we weer de snelweg met file op konden rijden! Onze camping bleek gelukkig fijn te zijn. We werden vriendelijk ontvangen in de kleine, gezellige bar en kregen een plek in de schaduw van een walnootboom. Veel mensen staan hier maar een nacht, dus het is wel een komen en gaan van oude busjes, kleine tentjes, motoren en campers, maar ook dat gaf wel een gezellige sfeer. We hebben heerlijk gezwommen en besloten de rest van de dag op de camping te blijven hangen. Alleen nog even boodschappen doen, want tja, de spullen uit de koelkast waren niet meer zo lekker fris. We reden naar een supermarkt en daar kwam beginnersfout 1 voor kampeerders om de hoek kijken… Vergeet nooit welke dag het is! Op zondag zijn alle winkels in Slovenië gesloten. We hebben een (opgewarmde) pizza gegeten op het terras van de camping. We zaten er heerlijk en het was nog wel lekker ook.

Maandag hebben we de druipsteengrotten van Postojna bezocht. We hadden een tijdslot voor 11.00 uur en zouden 10.35 aankomen bij de P. Prima planning. Toen kwam er een mail dat we minimaal een half uur van tevoren bij de ingang van de grot moesten zijn. Dat was nog wel een stukje lopen, maar omboeken kon ook niet meer. Er stond duidelijk dat de tickets anders zouden vervallen, dus sprongen Keo en ik bij de poort uit de auto om vast te rennen naar de ingang. Dat was een flink stuk in de bloedhitte, maar we konden op tijd aanschuiven in de rij. Hans kwam na het parkeren ook op tijd aanrennen, maar had in de haast zijn tas met de vesten in de auto laten liggen. Even was er twijfel, maar anderhalf uur in acht graden was ook niet aanlokkelijk. De rij was nog behoorlijk lang en hij trok nog een sprint op en neer. Wij lieten iedereen voorgaan in de hoop dat Hans het nog zou halen. Wat een geluk dat er een enorme menigte was met hetzelfde tijdslot. Een Belg vertelde ons later dat er steeds 760 mensen tegelijk in de grot aanwezig zijn. Op het laatste nippertje kwam Hans hijgend en compleet oververhit aan. Dat vest heeft hij beneden niet meer nodig gehad! En het ergste was dat we later zagen dat je een jas kon huren voor 5 euro…Maar los van de verhitte start, de tour was fantastisch! Het was wel echt massatoerisme, maar dat namen we op de koop toe. Eerst gingen we 4 kilometer met een treintje door het onderaardse grottenstelsel. Funfact: Het treintje werd vroeger met de hand voortgeduwd! De rotsformaties waren indrukwekkend. Groene plafonds, kleine stalactieten die als spaggeti uit het plafond staken, reusachtige witte en rode stalagmieten, zuilen en lamellen die net echte gordijnen leken. Bijzonder is dat in deze grotten Grottenolmen leven, kleine witte salamanders. Ze leven volledig in het donker en hebben geen ogen en geen pigment meer. Vroeger dachten de mensen dat het babydraakjes waren en dat de moeder zich diep in de grot verborgen hield. Ze zijn erg zeldzaam en zijn dan ook het stadssymbool van Postojna. Na de tour hebben we ze in het vivarium uitgebreid kunnen bekijken. Heel leuk om te horen en te zien hoe ze zich fysiek aanpassen aan het leven onder de grond.

We zijn doorgereden naar het kasteel van Predjama. Het is tegen en zelfs deels in een rotswand gebouwd. Heel bijzonder om te zien. Ooit was het kasteel de schuilplaats van de voortvluchtige ridder Erasmus. Hij werd de Robin Hood van Slovenië genoemd, omdat hij stal van de rijken en gaf aan de armen. Een rijke Habsburgse familie wilde wraak en probeerde Erasmus uit te hongeren in zijn kasteel. Dat lukte niet, omdat Erasmus eten kreeg via geheime gangen naar het grottenstelsel. Na een jaar werd hij verraden door een bediende. Die vertelde dat het toilet de zwakste plek in het kasteel was. En daar werd hij dan ook met een kanonskogel gedood. Met een Nederlandse audio-guide konden we het kasteel door. Erg leuk om te horen hoe de familie hier leefde met de bedienden. Het meest indrukwekkende was het stuk in het grottenkasteel. Met een ophaalbrug kon dit afgesloten worden als er echt gevaar was. Hier zagen we ook de toegang naar de geheime gangen. Een verrassender uitstapje dan verwacht. 

We zijn terug gegaan naar de camping voor een relaxmiddag met zwemmen en pannenkoeken bakken. Voor de avond hadden we in Nederland al een tour geboekt: Bear Watching. In Slovenië leeft nog een grote populatie bruine beren en daar spelen ze voor de toeristen slim op in. Er zijn verschillende organisaties die aanbieden om vanuit een hut de beren te bekijken in hun natuurlijke omgeving. Klinkt best goed. Er wordt wel regelmatig voer neergelegd om de plek aantrekkelijk te houden. Dat was al minder natuurlijk, maar we besloten de gok te wagen. Met een four wheel drive werden we het bos ingereden en van daaruit liepen we naar een houten uitkijktoren. We hebben uren in stilte op een houten stoeltje zitten wachten, maar helaas geen beren te zien. We hadden er een dubbel gevoel bij…de campingeigenaar vertelde ons later dat hij van mening is dat de kans om daar een beer te zien veel kleiner is dan deze organisaties doen voorkomen. Dat gevoel hadden wij ook. Al met al weer een aparte belevenis. Een kleine goedmaker was dat er wel een vos liep rond te dartelen en later ook nog een das. Maar het was een schrale troost…

Hans, Jolanda en Keo