Dagtocht door het Nationaal Park Triglav

Zaterdag 15 juli

We begonnen de dag met een nieuwe KIP-beginnersfout. Tijdens de rommelige modderige aankomst op de camping waren we vergeten om de knop van de koelkast van auto-accu naar campingstroom te zetten. Alles warm en ontdooid. Lekker bezig… Maar het is blijkbaar wel een hele goede koelkast, want tot vanochtend was alles nog prima koud!

Vandaag hebben we rondgereden door het Nationaal Park Triglav. Gisteren hadden we daar al een voorproefje van gehad en vandaag kregen we het hoofdgerecht. Wat een feest om hier rond te rijden! Imposante witte kalkrotsen staken overal hoog boven de groene bomen uit. De hemel was strak blauw en door de felle zon leken de witte bergen nòg witter. Onze eerste stop was het Bled-meer, het bekende blauwe bergmeer dat verscholen ligt tussen de Julische Alpen. We hebben heerlijk ontbeten op het strandje en keken uit op het eilandje in het midden van het meer. Op het eiland staat een kerkje waar al in de Middeleeuwen pelgrims naar toe kwamen. Nu varen er iedere dag vooral toeristen naar toe op een ‘pletna’ (een overdekte gondel) of met een eigen bootje. En logisch ook, want het ziet er erg aanlokkelijk uit. We zagen ook het kasteel van Bled dat op een klif boven het meer staat. Ik las dat het in 1101 gebouwd zou zijn en daarmee de oudste van Slovenië is.

Na het ontbijt zijn we naar de Vintgarkloof gereden, een ravijn van 2 kilometer dat door de rivier Radovna werd uitgesleten in de rotsen. De kloof werd pas in 1891 per toeval ontdekt en daarna zijn houten wandelpaden en bruggen door de kloof aangelegd. Het was best druk, maar zeer de moeite waard. Heel leuk om over de mooie houten paden te lopen langs de steile kliffen, watervallen en stroomversnellingen. Het water was smaragdgroen en kraakhelder, prachtig! Om terug te keren naar de auto moesten we wel een pittig pad van 4,5 kilometer volgen. Het was flink klimmen. De Slovenen leggen alle paden en trappen super netjes aan, maar ze houden wel van steile trappen! Gelukkig lag een deel van het pad in de schaduw in het bos. 

Vervolgens zijn we doorgereden naar de Peričnikwatervallen. Vanaf de weg zagen we de waterval al, maar na een korte, zeer pittige klim zagen we hem van dichtbij. Een indrukwekkende hoeveelheid water stortte uit de rotsen naar beneden. Heel tof. En het allerleukste was dat er ook een ietwat glibberig pad  naar de achterkant van de waterval liep. Het was er flink koud en helemaal droog bleven we ook niet, maar we waren ook wel toe aan wat verkoeling. Hans en Keo zijn nog een etappe hoger geklommen naar de tweede waterval, eigenlijk het begin van de waterval. Ik heb die klim gelaten. Mijn lijf protesteerde te veel.  

We zijn doorgereden naar Kranjska Gora, een bekend bergdorp en ski-oord. We zagen de pistes duidelijk liggen op de bergen. Grappig. Een stukje verderop hebben we het Zelenci natural reserve bezocht. Dit natuurreservaat bestaan enkel uit een klein smaragdgroen helder meertje. Het bijzondere was dat je uit ronde witte ‘putjes’ water uit de grond omhoog kon zien borrelen. Dit mini-meertje is namelijk de bron van de Sava Dolinka, de langste rivier van Slovenië! Heel apart.

Vanuit hier zijn we naar de Vršičpas gereden, de hoogste bergpas van Slovenië. De weg gaat dwars door het berggebied en wordt gezien als de mooiste van Slovenië. Het was inderdaad prachtig! Met 50 scherpe haarspeldbochten werden we naar het hoogste punt op 1611 meter geleid. Wat een uitzichten, echt adembenemend. We reden ineens op dezelfde hoogte als de immense kalkrotsen waar we vanochtend nog tegenop keken. De pas is overigens oorspronkelijk aangelegd als herderspad in de Eerste Wereldoorlog om de Oostenrijks-Hongaarse troepen te voorzien van voedsel en munitie. Duizenden Russische krijgsgevangenen stierven bij de aanleg door uitputting, ziektes, kou, hitte en lawines. Aan het begin van de pas zagen we een houten Russische herdenkingskapel. Zo’n weetje geeft toch weer een andere kijk op deze pas. Vanaf het hoogste punt slingerde de weg vervolgens naar beneden langs de loop van de Sočarivier. Eenmaal beneden was de dag om, maar om terug bij de camping te komen moesten we nog urenlang terugrijden. Zelfs een stuk door Italië! We besloten onszelf te verwennen met een diner in het Middeleeuwse stadje Radovljica met hele mooie beschilderde herenhuizen en een sfeervol autovrij centrum. We kozen een leuke bistro uit, maar de eigenaresse gaf aan dat er geen plek was. Haar afkeurende blik deed echter vermoeden dat er geen plek voor paupers was. We zagen er ook niet meer zo fris uit na onze dagtrip, maar in het restaurant ernaast waren we gelukkig welkom. Er bleek ook nog eens een heerlijk terras aan de achterzijde te zijn. Dikke prima en het eten was goed. Het was met recht het toetje van de dag!

Hans, Jolanda en Keo